Guido Abuys schrijft over een een briefke van Ro Jacobson-Bierman dat hij kortgeleden binnenkreeg. Ze schreef het op 3 oktober 1942.

Ik zit achter mijn bureau. Het is acht uur 's morgens. Het is 12 april en 74 jaar geleden dat kamp Westerbork door de Canadezen werd bevrijd. Zo’n dag kan je niet argeloos voorbij laten gaan.

In de column van deze week beschrijft conservator Guido Abuys de voettocht van ongeveer honderd vrouwen - politieke gevangenen - die op 11 april 1945 uit kamp Westerbork geëvacueerd werden.

In het kader van de actiedag 'Niet Weggooien' (vrijdag 3 mei) ontving conservator Guido Abuys een bijzondere afscheidsbrief. Deze is geschreven op 3 mei 1943 door Joël van de Rhoer en zijn vrouw Bertha.

In de column van deze week vertelt onze conservator Guido Abuys over de zussen Kaatje Frenkel (1921) en Margaretha Frenkel (1924). Hun vader gaf hun foto's in bewaring bij een bevriende kolenboer. Hij sprak toen de woorden: ‘Zorg dat zij nooit worden vergeten.’ 

In de column van deze week beschrijft conservator Guido Abuys een foto uit 1942. Gemaakt in het Joodse werkkamp in Orvelte. 

In deze blog schrijft Gerdien Verschoor, onze toekomstige directeur, over de Porajmos, de verslinding, het Roma-equivalent van de Holocaust.

Er is een schatkamer geopend: het archief International Tracing Service (ITS) in het Duitse Bad Arolsen heeft 13 miljoen documenten over Holocaustslachtoffers online gezet. Onderzoeker José Martin legt in deze column uit, wat dit voor het onderzoek naar de slachtoffers van het naziregime betekent. 

Conservator Guido Abuys vertelt vandaag het verhaal van Elsa Keezer. Het telefoontje dat ze op de Barneveld-lijst stond, kwam een dag te laat.

Wie is het meisje met de blonde krullen? En het zo ogenschijnlijk gelukkige gezin op de foto? Conservator Guido Abuys vertelt in de column van deze het verhaal achter deze foto's.

In de column van deze week gaat conservator op zoek naar de schrijvers van een brief uit de trein: wie waren zij en wat was hun lot?

‘Verbazing’, dat was onze eerste reactie toen we de Gids voor den Joodschen Raad uit 1943 onder ogen kregen. Conservator Guido Abuys schrijft over het bijzondere boekwerk deel uit maakt van het familiearchief van Esther Barendse-Boas, dat Herinneringscentrum Kamp Westerbork verkreeg. We wisten niet van het bestaan af en weten niet of er nog een exemplaar van is. De Gids deed dienst als een soort leidraad. Het moest de achtergebleven Joden in Amsterdam inzicht geven in de dienstverlening van de Joodsche Raad.

Lang leve de computer! Of juist niet? In de column van deze week vertelt onderzoeker José Martin welke invloed het digitale tijdperk op Holocaustonderzoek heeft. Zo kunnen onderzoekers nu de dodenmarsen reconstrueren op basis van verhalen. Voorheen was dat niet mogelijk, omdat hierover bijna geen archieven bestaan. Maar er zitten ook zeker keerzijden aan het gebruik van een computer. 

‘Mijn liefste Netty, De laatste afscheidskaart ontvang je vanuit de trein. We zitten met ruim 40 mensen + bagage en het is benauwd in veewagen. We zijn vol goeden moed. Tot een spoedig weerziens in ons dierbare Hollandje. Vaarwel en kus, Hertha.'

Iedere keer als ik het hele verhaal over Jantje lees, word ik meegenomen naar een kindertijd waarin samen spelen met dat joodse buurjongetje en de reep chocola van reiziger Turksema belangrijk zijn. Waarin de overjas met gele ster, met daaronder een jasje met nog zo’n ster tot de vraag leidde, of hij ook op z’n pyjama een ster had. En het huis van de buren dat ineens leeg stond…