Het blijft een hardnekkig misverstand: de Nazi’s waren zo gründlich in de registratie van alles, dat we ook nu nog alles terug kunnen vinden. Ik hoorde dat afgelopen week ook weer, toen een bezoeker van ons wilde weten, of we ook informatie hadden over zijn familie. ‘Want jullie hebben toch ook de transportlijst?’ Waarna ik hem moest uitleggen dat ‘de transportlijst’ niet bestaat.
In de afgelopen weken verschenen er diverse artikelen over de NS-regeling. De artikelen zorgen tegenwoordig op Social Media voor soms schokkende reacties. Pijnlijk. Vooral omdat deze woorden in een vergelijkbare strekking eerder werden gebruikt. Namelijk kort na de bevrijding, bij terugkeer van de overlevende gevangenen. Bas Kortholt vertelt..
Op welke leeftijd vertel je kinderen over de Holocaust? Hoofd Kenniscentrum, Christel Tijenk, vertelt over onze nieuwe kinderroute die speciaal ontwikkeld is voor ouders die met jonge kinderen het museum bezoeken.
Tijdens de actie 'Niet Weggooien!' kregen we een bijzondere hanger in handen. Conservator Guido Abuys vertelt hier meer over in zijn column van deze week.
Kamp Westerbork is een beladen plek. Het is een plek met een verschrikkelijke geschiedenis. Hier worden we als medewerkers elke dag op verschillende manieren aan herinnerd. Op die momenten heb je wat positiviteit nodig..
What’s in a name, zo wordt soms heel gemakkelijk gezegd. Maar als je dagelijks met namen van slachtoffers werkt, geeft dat absoluut geen goed gevoel. Onderzoeker José Martin vertelt over hoe het soms moeilijk kan de juiste bewoording te vinden.
Mijn eerste honderd dagen als directeur van Herinneringscentrum Kamp Westerbork zijn voorbij: een periode van ontelbare eerste indrukken, bijzondere gesprekken, en eerste gedachten over de koers van het Herinneringscentrum. Gerdien Verschoor vertelt...
De Holocaust wàs gruwelijk en genadeloos, hard en smerig. Wat delen we daarover in onze educatieve programma’s? Is het voor jongeren te gruwelijk? Doet het recht aan de slachtoffers om de allerlaatste ontmenselijking tot in detail te beschrijven? Moeten we met jongeren niet juist ook verhalen delen, waarin nog hoop is, waarin niet alle medemenselijkheid is verdwenen? Maar doe je daarmee recht aan de realiteit van wat er gebeurd is?
Bescheidenheid siert de mens, maar met name in internationaal gezelschap is deze soms typische Nederlandse houding niet altijd even handig. En ook niet altijd nodig. Want als Herinneringscentrum mogen we best trots zijn op het werk dat we de afgelopen jaren hebben gedaan om alle namen weer een gezicht te geven.
‘Bevrijding’ heeft bij ons, in Herinneringscentrum Kamp Westerbork, altijd een bittere bijsmaak. Volgend jaar, 2020, vieren en herdenken we het jaar van de vrijheid. Hoe staan wij, in Westerbork, stil bij de bevrijding die voor velen geen bevrijding was? Directeur Gerdien Verschoor vertelt..
Ons archief ligt vol met laatste levenstekens. Het zijn meestal brieven en briefkaarten vanuit kamp Westerbork gestuurd, of uit de trein gegooid. Veel van deze documenten zijn afkomstig van mensen die naar Sobibor zijn gedeporteerd. Om geconfronteerd te worden met laatste levenstekens op de plek van hun vernietiging is schokkend. Achter elk voorwerp zag ik een mens, een vermoord mens.
Door persoonlijke verhalen te vertellen denken leerlingen na over dilemma’s, gaan hierover met elkaar in gesprek en leggen verbanden met hun eigen leven. En blijft het Herinneringscentrum dicht bij de kern van haar boodschap: er is 102.000 keer een uniek mens vermoord. Niet door een ongrijpbaar proces, maar omdat mensen dit andere mensen aandeden. Coördinator educatie Christel Tijenk vertelt over de persoonlijke geschiedenissen die het begin vormen van ieder schoolbezoek aan het Herinneringscentrum.
Op woensdag 22 januari om 17.00 uur klinken de eerste van de 102.000 namen over het terrein van Kamp Westerbork. In haar column 'Hoeft een naam iets?' licht directeur Gerdien Verschoor toe waarom 'De 102.000 Namen Lezen' zo wezenlijk is. Door het hardop lezen van de namen richten we 102.000 keer een monumentje op voor iedereen die werd vermoord, door te bevestigen: deze persoon heeft geleefd.
Het is een van de meest hardnekkige historische onjuistheden over de Holocaust: ‘De Joden lieten zich als makke schapen naar de gaskamers leiden.’ Overal in Europa boden Joden, Sinti en Roma gedurende de Tweede Wereldoorlog weerstand.
