Het is een houten beeldje van een jongen van een jaar of twaalf, gekleed in een blouse, korte broek, hoge sokken en wandelschoenen. Op het voetstuk zijn de initialen E.B. ingekrast en is het jaar 1941 duidelijk zichtbaar. Het beeldje zou geschonken zijn aan Jacques Schol, directeur van het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork.
Op zondag 27 januari vertelt ooggetuige Ernst Verduin voor de laatste keer zijn oorlogsverhaal in het museum van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Hij overleefde vier kampen: Vught, Westerbork, Auschwitz en Buchenwald.
Wij stellen het op prijs als er reacties komen op werkzaamheden en activiteiten van Herinneringscentrum Kamp Westerbork. Hoewel we uiteraard graag positieve reacties ontvangen, zijn kritische op- en aanmerkingen minstens zo belangrijk. Juist bij ‘kamp Westerbork’ dienen respect en zorgvuldigheid wezenskenmerken in het werken te zijn. Wij zijn ons dat bewust en trachten er naar beste weten naar te handelen. Mochten we daarin niet slagen, dan is het goed daarop geattendeerd te worden. Anderzijds kan het zijn dat we de kritiek vooraf wel hebben onderkend, maar tot een andere conclusie zijn gekomen dan de gegeven reactie. Om die reden hecht ik eraan om het kader en de achtergrond van de bekritiseerde ‘Nacht van de Vluchteling’ uiteen te zetten
De jaarlijkse periode dat ons museum gesloten is, is bijna voorbij. De basisexpositie is weer in orde en de tentoonstelling Westerbork-Auschwitz in de wisselruimte is ingericht. Ik doe mijn laatste ronde. Staat alles recht? Is de belichting goed? Wordt het verhaal duidelijk genoeg verteld? Het klinkt zakelijk, maar terwijl ik dit doe, bekruipt mij een ander gevoel. Het is iets beklemmends, er komen allerlei emoties en herinneringen naar boven.
